آن مگس می شد ز بهر توشه ای
دید کندوی عسل در گوشه ای
شد ز شوق آن عسل دل داده ای
در خروش آمد که کو آزاده ای
کز من مسکین جوی بستاند او
در درون کندوم بنشاند او
شاخ وصلم گر ببرآید چنین
منج نیکوتر بود در انگبین
کرد کارش را کسی، بیرون شوی
در درون ره دادش و بستد جوی
چون مگس را با عسل افتاد کار
پای و دستش در عسل شد استوار
در طپیدن سست شد پیوند او
وز چخیدن سخت تر شد بند او
در خروش آمد که ما را قهر کشت
وانگبینم سخت تر از زهر کشت
گر جوی دادم، دو جو اکنون دهم
بوک ازین درماندگی بیرون جهم
کس درین وادی دمی فارغ مباد
مرد این وادی بجز بالغ مباد
روزگاریست ای دل آشفته کار
تا به غفلت می گذاری روزگار
عمر در بی حاصلی بردی به سر
کو کنون تحصیل را عمری دگر
خیز و این وادی مشکل قطع کن
بازپر، وز جان وز دل قطع کن
زانک تا با جان و بادل هم بری
مشرکی وز مشرکان غافل تری
جان برافشان در ره و دل کن نثار
ورنه ز استغنی بگردانند کار